Միջազգային դատարաններում թղթե սուսերով մենամարտերը նպաստում են հարաբերությունների սրմանն ու լարվածության աճին

Այն ժամանակն ու ռեսուրսները, որ այժմ և նախորդ երկու-երեք տարիների ընթացքում ծախսվել են միջազգային դատարաններում ընդդեմ Ադրբեջանի, զրո արդյունք են ունեցել և կունենան նաև մոտակա ժամանակներում: Ալիևի վարչակարգը, ինչպես ցույց տվեցին իրադարձությունները, պարզապես անտեսում և աղբանոց է նետում միջազգային դատարանների բոլոր որոշումները: Դեռ ավելին, այժմ, երբ սահմանագծման և սահմանազատման աշխատանքներն ու դրանց շուրջ բանակցությունները, ըստ էության, մտել են փակուղի, և կոնֆլիկտայնությունը հասել է նախապատերազմական իրավիճակի, միջազգային դատարաններում թղթե սուսերով մենամարտերը նպաստում են հարաբերությունների սրմանն ու լարվածության աճին: Իմ տպավորությունն այն է, որ ադրբեջանական կողմին երբեմն էլ հաջողվում է գործընթացն ուղղել Հայաստանի դեմ: Միջազգային դատարաններում գնալ-գալը, մասնագետներ և կողմնակիցներ հավաքագրելը, լոբինգը և այլն, թանկ հաճույք են: Եթե որևիցե անգամ միջազգային արդարադատության կամ քրեական դատարանների հայ-ադրբեջանական հակամարտության վերաբերյալ թեկուզ մի որոշում կատարվել է, ես անմիջապես կհրաժարվեմ իմ կարծիքից: Արժե՞ արդյոք հրատապ լուծումներ պահանջող մեր խնդիրները թողած՝ շրջագայել այնտեղ, որտեղ վաղուց արդեն ոչ մի հարց էլ չի լուծվում, ընդհակառակը, ավելի է բարդացնում իրավիճակը: Միջազգային հարաբերությունների և համաշխարհային քաղաքականության ցանկացած միջին մակարդակի մասնագետ կասի, որ միջազգային իրավունք, երևի թե մի երեսուն տարի է, որ գոյություն չունի: Հայ ժողովուրդը շատ լավ գիտի այդ մասին իր դառը փորձից: Հիմա դիտում եմ Արդարադատության միջազգային դատարանի նիստը, ելույթները, պաթոսը, դատավորների լուրջ և մտահոգ դեմքերը, Եղիշե Կիրակոսյանի և մեր կողմից հանդես եկող մյուս իրավաբանների փայլուն և ջախջախիչ ելույթները և մտորում եմ՝ վերջն ի՞նչ է լինելու:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ